Onlangs overkwam mij ineens een herinnering. Ik zag mezelf weer voor me, als kind. Ik voelde hoe ik het universum toen beleefde: als knus, als geheimzinnig. Ik zie me buiten staan, achter mijn ouderlijk huis, in de tuin, kijkend naar de maan. Ik weet niet meer of de maan vol was of niet. Ik reik ernaar, maar kan er niet bij. Ik spring, maar opnieuw mis ik. Ik voel dat ik er bijna bij kan. Kon ik maar wat hoger springen, dan zou ik de mysteries kunnen oplossen waarover anderen zich al zo lang buigen.
Is het grootheidswaanzin of een kinderlijke illusie? Geen van beide. Nee, het is verwondering, geloof in de kenbaarheid van het universum, verwondering over de kracht van de menselijke geest, en stiekem ook de hoop dat we het ultieme geheim nooit zullen oplossen. Als kind leefde ik in een klein universum. Ik weet nu hoe onmetelijk groot het is. En toch, ook sinds ik Thuis in de kosmos schreef heb ik regelmatig weer dat besef, soms even, van de knusheid van het heelal. Ons thuis, want de mens en de kosmos verhouden zich als een golf tot de oceaan…
Ik denk dat je ons een beetje overschat als je ons als golf in een oceaan ziet in de kosmos 😉