Dit jaar – 2019 – is op veel manieren een afwisselend en spannend jaar. Maar het allerspannendste gaat de komende dagen gebeuren. Ik heb hier een heel jaar naartoe geleefd, al vanaf dat ik vorig jaar met mijn dochtertje de 30 km (voor spek en bonen, zoals dat heet) liep. Toen ik haar zo met dat Vierdaagsekruisje zag glunderen, was ik verschrikkelijk blij voor haar en trots (ook omdat ik wist hoe diep ze ervoor was gegaan), maar voelde ik me naast vermoeid ook wat lullig. Want ik had ook vier dagen lang dertig kilometer gelopen, en het enige wat ik had gekregen waren vervelende blikken van de organisatie, ondanks het feit dat ik netjes had betaald voor mijn begeleidersrol en een speciaal bandje droeg. Maar ik stond met lege handen.
De vier keer dertig kilometer was voor mijn doen al een hele prestatie. Ik loop al een paar jaar hard, maar dit was een fysieke duurprestatie van een heel andere orde. Bovendien: wie mij nog van vroeger kent, weet dat ik als kind aan mijn voeten ben geopereerd (aan een vergroeiing aan beide voeten). Als ik niet geopereerd was, zou ik al vroeg in een rolstoel zijn beland en nooit hebben kunnen lopen. Dat is mij altijd verteld. Ik heb grote littekens op mijn voeten die me eraan herinneren. Die me ook herinneren aan de vreselijke kindertijd, omdat ik nergens aan mee durfde te doen, uit angst dat ik iets in mijn voeten zou beschadigen en alsnog in een rolstoel terecht zou komen. Ik durfde vaak niet meedoen met gymlessen, heb nooit aan sport gedaan en ben uiteindelijk zelfs afgekeurd van militaire dienstplicht, omdat ze niet wisten wat ze met me aanmoesten. Mijn kindheid is voor een heel groot deel getekend door de fysieke beperkingen die ik had.
Toen ik een paar jaar geleden ging hardlopen om toch een gezondere levensstijl te ontwikkelen, kreeg ik meer zelfvertrouwen. Ik ontdekte dat mijn voeten veel meer aankunnen dan ik had verwacht. (Ook ontdekte ik dat hetgeen waarvoor ik als kind was geopereerd niet zo erg was als me altijd door mijn ouders was voorgehouden.) Wat zou ik nog meer kunnen presteren? Ik ging een paar hardloopwedstrijden doen, niet om te winnen (haha! de gedachte alleen al!) maar gewoon als stok achter de deur om wat verder te komen. Maar ik was al te oud. Zo snel ging het niet meer. Ik loop nog steeds drie keer per week zo’n 8-10 kilometern hard (oké, de afgelopen weken heb ik een pauze ingelast). Maar ik heb geen verwachtingen meer. Dit is wat het is.
Toen mijn dochtertje vorig jaar de Vierdaagse wilde lopen, wist ik: dit is mijn kans om te testen of ik ook dát misschien aan kan. Kunnen mijn voeten me zover dragen? Heeft mijn lichaam nog vertrouwen genoeg om zo’n 33 kilometer per dag, en dat vier dagen lang, te kunnen volhouden? Is de Vierdaagse de manier om mijn grenzen alsnog te verleggen?
We begonnen laat met trainen, ik herinner me nog dat ik verschrikkelijk zenuwachtig was voor mijn eerste langere wandeltocht van 20 kilometer. Wat als het tegenvalt? Dan weet je dat de Vierdaagse niet alleen 10 kilometer langer is, maar bovendien vier dagen lang. De eerste keer dat ik 20 kilometer liep, ging het goed, maar toen we naar huis fietsten kon ik bijna niet meer van mijn fiets komen. Ofschoon ik drie keer per week hardliep, merkte ik dat wandelen heel iets anders was.
Dit jaar loop ik de 50 kilometer. Vier dagen lang. Vanaf morgenochtend 04.00 uur, als ik op de Wedren van start ga. En ja, ik kijk er tegenop, ofschoon ik er ook ongelooflijk veel zin in heb. Ik ben strijdlustig. Het gaat fysiek het zwaarste worden wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Ik heb getraind. Er is vertrouwen, maar toch blijft ook de twijfel knagen.
Als het me lukt om vrijdagmiddag na ruim 200 kilometer het Vierdaagsekruisje te bemachtigen, heb ik mijn eigen grenzen weten te verleggen. Dan weet ik dat ik toch net zo gewoon (of ongewoon) ben als ieder ander. Dat ik mijn lichaam jarenlang heb onderschat. Dat ik mijn lichaam én geest jarenlang heb gekluisterd met gedachten die onterecht waren. Dat ik meer kan dan ik vaak denk.
Die strijd met mezelf ga ik de komende dagen voeren.
Iedereen die de Nijmeegse Vierdaagse loopt heeft een verhaal. Dit is dus het mijne.
Pelgrimages ( heilige onrust van Frits de Lange) of vierdaagse : wat is je motivatie om de ene voet voor de andere te zetten, letterlijk of figuurlijk. Wie of wat houdt jou in beweging, gaande. Zowel bij het mooie, het afzien, het loodzware , het fiere etc.
Ben benieuwd naar uw gedachten en gevoelens en hoop er na de vierdaagse meer over te lezen.
De ervaring leert dat de Vierdaagse het mooiste en het lelijkste in en van de menselijke soort zichtbaar maakt. Kijk goed om je heen, Taede, geniet en huiver..
Hup Taede, zet hem op!!!