Vandaag een gastbijdrage van dr. Angela Roothaan van de VU over het boek van Coen Vermeeren. Dr. Roothaan is docent Wijsbegeerte aan de Vrije Universiteit Amsterdam en is al jarenlang docent en leidinggevende aan de avondcursus ‘Wijsbegeerte en Spiritualiteit’ aldaar. Haar meest recente boek Geesten heb ik op dit weblog al uitgebreid besproken. Haar gastbijdrage ligt in zeker opzicht in het verlengde van dat boek.
De meeste boekbesprekingen van Vermeerens boek (ook mijn eigen) gingen over Vermeerens claims. Roothaan echter laat in haar gastbijdrage zien dat zij Vermeerens boek vooral vanuit een filosofisch-hermeneutisch perspectief gelezen heeft. Ze benadrukt in haar bijdrage drie aspecten: Vermeerens kritiek op de huidige wetenschap, zijn visie op spiritualiteit, en zijn gebruik van allerlei kunstvormen, waaronder literatuur.
Of de claims van Vermeeren nu kloppen of niet, is volgens Roothaan uiteindelijk niet zo interessant. Veel interessanter is wat er onder het pleidooi van Vermeeren schuilgaat en welke uitdagingen hij stelt aan tamelijk vastgeroeste denkpatronen en opvattingen ten aanzien van wat wetenschap is, doet en wellicht zou moeten doen.
