Het goede voorbeeld…

Net toen ik vanochtend boodschappen wilde doen, riep mijn Chinese buurman mij. Een erg sympathieke vent, moet ik zeggen. Hij had een probleem. Zijn auto wilde niet starten. Na een aantal vergeefse pogingen om de accu op te laden via startkabels (ik maar denken dat Chinezen zo handig zijn, maar deze niet dus), besloot hij de garage maar te bellen. Echter, zijn twee kinderen stonden ongeduldig te wachten om naar school gebracht te worden. Terwijl hij verzuchtte dat ze dan maar een dagje thuis moesten blijven (wat flink protest van de beide kinderen uitlokte), bood ik aan de kinderen naar school te rijden in onze auto. De oudste, een meisje dat een groep hoger zit dan Leonie, mocht voorin zitten. Zij keek met belangstelling toe hoe rustig ik reed. “Jij rijdt heel anders dan mijn vader”, zei ze op een gegeven moment. “Hij gaat altijd schelden als er iemand voor hem zit of als er iemand voor hem de rotonde opdraait. Dan roept hij ‘klootzak’ en ‘trut!’ en ‘hoer!’ en vloekt hij keihard.” En terwijl we rustig de straat indraaiden naar de school, beaamde ze nog eens met een zucht, die mij als opluchtend in de oren klonk: “Jij rijdt écht heel anders dan mijn vader…” Glimlachend nam ik de complimentjes in ontvangst, terwijl ik me afvroeg wat mijn kinderen wellicht over míj zeggen als ze met anderen praten…