Tonal Assembly presents: The Arkhive – Meditation No. 1

(UPDATE: The English version of the following text can be found HERE.)

Deze week verschijnt het album The Arkhive: Meditation No. 1. Dit is een nieuw project van Tonal Assembly met een bijzonder verhaal. Let wel: het is niet de muziek die we van Tonal Assembly (de artiestennaam van Taede A. Smedes) gewend zijn. Wie ritmische sequences verwacht moet nog even wachten. Het is dan ook geen muziek van Tonal Assembly, maar wordt toegeschreven aan een project dat schuilgaat onder de naam The Arkhive. In een uitgebreide toelichting beschrijf ik de bijzondere ervaring die aan het album ten grondslag ligt en de geschiedenis van dit bijzondere project.


Op de website Synthsequences.com gaf Sylvain Lupari 4/5 sterren aan het album. Lees zijn bespreking hier: https://www.synthsequences.com/post/tonal-assembly-meditation-no-1-2020


Het project toegelicht

Een aantal maanden geleden was ik op een avond wat aan het spelen met een pianoplugin en wat effectplugins. Uiteindelijk stuitte ik op één specifieke combinatie die voor mijn gevoel gewoon ‘klopte’. De dagen daarna heb ik die combinatie verder gefinetuned. Het klonk werkelijk zo ongelooflijk mooi, helder. Al spelend zag ik beelden van weidse uitzichten, schilderachtige kosmische taferelen, wervelende sterren en planeten. De combinatie had een buitenaardse of bovenaardse schoonheid.

In mijn beleving is muziek een uiterst spirituele aangelegenheid die te maken met het zien van beelden en kleuren. Geluiden zie ik als kleuren en vormen voor mijn geestesoog. Een muziekstuk moet kloppen. Geluiden roepen kleuren op en de combinatie van die geluiden bepaalt of voor mij de muziek klopt. Maar hier was er een pianogeluid met effecten, echo’s, minimaal, als sterrenregens, met een tikkeltje galm aan het eind, kosmisch en weids. Ik heb een aantal avonden zitten spelen met deze combinatie. Maar uiteindelijk kwam er niets uit. Geen compositie, geen muziekstuk. Uiteindelijk heb ik deze geluidencombinatie een aantal maanden met rust gelaten.

Totdat ik op maandag 27 juli 2020 wakker werd met het gevoel dat ik die dag moest spelen. De week daarvoor had ik meegedaan aan de Alternatieve Vierdaagse. Vier dagen achtereen had ik ruim 10 kilometer gewandeld, maar toch was ik rusteloos geweest. Ik kon er die week niet toe komen om te lezen of te schrijven. Er leek zich een spanning op te bouwen. Op die bewuste 27ste juli voelde ik ’s ochtends al vroeg dat er iets stond te gebeuren.

De muziek voelt niet als ‘van mij’, er zit een ondefinieerbare ‘vreemdheid’ aan deze muziek.

Dissonant

Rond 15.00 uur zette ik mijn DAW (digital audio workstation, het computerprogramma waar ik muziek mee maak, in dit geval Ableton Live) aan. Het was warm buiten én binnen in mijn thuisstudio. Ik laadde de combinatie van piano met effecten. Om 15.19 uur precies klikte ik op de opnameknop. Ik sloot mijn ogen, luisterde naar mijn ademhaling, legde mijn vingers op het klavier en begon te spelen. Precies een uur later opende ik mijn ogen weer en kwam ik weer bij. Ik klikte de opnameknop uit en sloeg meteen op wat ik in het voorafgaande uur had ingespeeld. Ik noemde het stuk, nog zonder het beluisterd te hebben, Meditation No. 1. De eerste meditatieve sessie, genummerd omdat ik ergens diep van binnen het gevoel had (en nog heb) dat dit de eerste, maar nog niet de laatste sessie was.

In de dagen erna beluisterde ik de opname in detail. Ik werd erdoor verrast. Iedere keer opnieuw als ik de opname startte werd ik al direct bij de eerste tonen weer meegenomen op een kosmische reis. Ik beluisterde de hele opname, het volledige uur muziek, en dat een aantal keren. Het viel me op dat ik vrijwel foutloos gespeeld had. De timing, de melodielijnen die gaandeweg het stuk golvend ontstaan en weer verdwijnen – alles klopte. Een aantal keren had ik per ongeluk twee toetsen naast elkaar aangeslagen, dus dissonant. Ik heb hooguit vijf van zulke dissonante noten verwijderd. Verder heb ik niets aan de opname veranderd. Wat je op Meditation No. 1 hoort is zoals het ontstaan is.

Kosmische geesten

Het is eigenzinnige muziek. Het heeft een mystiek aura. Het is ambient muziek, muziek die niet op de voorgrond wil staan, maar op de achtergrond gedraaid kan worden terwijl je met iets anders bezig bent. Het is ook meditatiemuziek, waarmee je de verstilling in jezelf kunt ontdekken. Na vaker luisteren merkte ik dat er zich melodieën ontwikkelen, aarzelend, die zich soms herhalen, als spelende kinderen die zich giechelend achter bomen verstoppen. Ze groeien nooit uit tot een volledige melodielijn, maar door die melodielijnen blijft het hele stuk je verleiden tot verder luisteren. Ze blijven ook hangen, ze echoën nog na als de muziek al is afgelopen. Soms duiken ze overdag ineens in mijn hoofd op, dan kan ik ze neuriën. De tonen van de piano glanzen als zilver in maanlicht en de echo’s zijn als kristallen watervallen, fonkelend sterrenlicht, of groenblauwe regendruppels op een nachtelijk raam. Het is kosmische muziek. Het zijn kosmische klanken.

De beelden die mensen zien wanneer ze de muziek horen, de gevoelens die erbij ontstaan, zijn weliswaar subjectief en individueel, maar worden ons via de muziek, vanuit de bron van de muziek aangereikt.

Ik heb de muziek niet gemaakt. Het is géén muziek van Tonal Assembly. De muziek is heel anders dan de andere, meer ritmische muziek die luisteraars van mij als Tonal Assembly gewend zijn. Ik beschouw mezelf als slechts het medium dat de klanken die door de kosmos ronddrijven heeft opgevangen en gedownload. De muziek is zo anders dan de muziek die ik normaliter maak, dat het voelt alsof ik een instrument was dat werd bespeeld door kosmische geesten (minds). Ik heb mezelf slechts leeg gemaakt, beschikbaar, en zij lieten van zich horen door mijn brein en mijn vingers aan te sturen.

De muziek is communicatie van elders, van hogerhand. De beelden die mensen zien wanneer ze de muziek horen, de gevoelens die erbij ontstaan, zijn weliswaar subjectief en individueel, maar worden ons via de muziek, vanuit de bron van de muziek aangereikt. Het is inspiratie in de ouderwetse betekenis van het woord. Dat maakt voor mij de muziek zo wonderlijk. Het waren mijn vingers die de toetsen van het klavier beroerden, maar als ik naar de muziek luister, is die muziek voor mij net zozeer ‘een ander’ als voor iedere andere luisteraar. De muziek voelt niet als ‘van mij’, er zit een ondefinieerbare ‘vreemdheid’ aan deze muziek. Ik heb deze muziek niet gemaakt… en toch ook weer wel, natuurlijk. Het was mijn brein en mijn lichaam dat werd aangestuurd.

Een groter project

Maar uiteindelijk bleek Meditation No. 1 nog een veel groter project te zijn. Er gingen maanden van (onbewuste?) voorbereiding aan vooraf, en ook toen de muziek was opgenomen, bleek het project nog niet klaar. Eerst was er het vinden van het juiste geluid (piano en effecten), toen het mixen en masteren, en ten slotte kwam het maken van het hoesje. In de dagen nadat de muziek was opgenomen drong zich bij mij een kleur op en een vorm. De layout van het cd-hoesje drong zich aan me op. Het citaat uit de Hartsoetra drong zich bij me op. Alles had met elkaar te maken.

Ik ben geen schilder, maar toch voelde ik de drang om te schilderen. Dus kocht ik schilderdoek, verf, kwasten, etc. En de dag erna wist ik exact hoe ik het schilderij wat nu het hoesje van de cd siert moest maken. Ik wist hoe het eruit moest zien, maar ik wist intuïtief ook hoe ik dat moest bereiken, hoe ik de kleuren moest mengen, welke kwast ik nodig had om de benodigde textuur van de verf op het doek te krijgen. Ik zat buiten, in de zon, te schilderen. Ik was gelukkig. Ik weet er verder nog vrij weinig van. Ook dit was inspiratie. Ik wist intuïtief hoe ik alles moest doen. Ik wist ook hoe ik de foto’s van het doek moest maken, welke belichting, diafragma, etc. Ik wist hoe het hoesje eruit moest komen te zien. Alles voltrok zich, ik deed alles automatisch, intuïtief.

Het uiteindelijke schilderij

Rothko-achtig

Uiteindelijk heeft Bram Roza geholpen met de finale layout van het ontwerp van de CD. Ik ben Bram ongelooflijk dankbaar. Hij heeft het ontwerp nog mooier weten te maken, met mooiere lettertypes en met enkele aanpassingen waardoor het Rothko-achtige karakter van het schilderij nog sterker naar voren komt. Ik kreeg kippenvel toe Bram me de uiteindelijke layout toestuurde. Dit was hoe het blijkbaar moest zijn. Het project naderde de voltooiing.

Uiteindelijk bleek Meditation No. 1 nog een veel groter project te zijn. Er gingen maanden van (onbewuste?) voorbereiding aan vooraf, en ook toen de muziek was opgenomen, bleek het project nog niet klaar.

Meditation No. 1 draait uiteraard om de muziek, maar het werd een kunstproject van meerdere dimensies. Alles bleek met alles samen te hangen. De kleuren, de vormen, de klanken. Maar daarmee is het verhaal nog niet af. Want ik heb geen idee wat de muziek gaat bewerkstelligen in deze wereld. Als de muziek eenmaal door Ron Boots gemasterd is en de CD of download klaar is, is het uit mijn handen. Ik weet niet wat het gaat doen, ik weet niet óf de muziek überhaupt effect gaat hebben. Ik heb daar geen controle over. Ik laat het los, vertrouw erop dat het project zichzelf wel redt. Zoals de kosmische muziek mij vond, zo zal het ook andere luisteraars weten te vinden en te raken.

Een steen in het water

Ik ben niet de schepper van de muziek, het is niet mijn muziek, het is niet de muziek van Tonal Assembly, ik was slechts het instrument. Ik mocht voor even de tijd en de plaats zijn waar de muziek zich manifesteerde en in deze wereld kwam. En deze muziek mag ik nu presenteren en loslaten in de wereld. Dat is een enorme eer. Dit hele project voelde mystiek, als aangeraakt worden door iets dat een karakter van heiligheid draagt. Vandaar dat uiteindelijk ook de naam van de bron van de muziek zich aan me opdrong: The Arkhive.

Jij die dit leest bent nu, met het lezen en wellicht uiteindelijk ook met het beluisteren van het album, ineens betrokken bij het Arkhive-project.

Pas toen ik nadacht over die naam, merkte ik dat er in ieder geval drie connotaties mee verbonden zijn. Allereerst was in de Bijbel de Ark van het Verbond de houten kist waar de Tien Geboden werden bewaard. De Ark is de fysieke representatie van het ongrijpbare maar altijd aanwezige Heilige. Vervolgens is de muziek als het ware een ‘download’ uit een kosmisch archief, een reservoir van een eindeloze hoeveelheid melodieën die nog ligt te wachten om opgevangen te worden. En ten slotte is de muziek ergens ook de communicatie van een collectief (hive) van kosmische minds die resoneerden met mijn geest en me zo bevattelijk hebben gemaakt voor hun invloed, zodat zij nu via de muziek en wat die bij de luisteraar oproept communiceren en zo in deze wereld bewerkstelligen.

The Arkhive: Meditation No. 1 is een muzikaal project dat nog altijd aan het groeien is. Ook het schrijven van deze toelichting is onderdeel van het Arkhive-project gebleken. En jij die dit leest bent nu, met het lezen en wellicht uiteindelijk ook met het beluisteren van het album, ineens betrokken bij het Arkhive-project. Het is een ripple-effect: ik heb een steen in het water van de kosmische vijver gegooid, en ik heb geen idee waar de golven eindigen. Maar ik hoor graag van je hoe je de muziek hebt ervaren.

Bestellen?

Het album is te koop als download en CDr op Bandcamp: https://tonalassembly.bandcamp.com/album/meditation-no-1.

Interview?

Neem contact met mij op.

Tonal Assembly (Taede A. Smedes),

Nijmegen, september 2020

3 gedachten over “Tonal Assembly presents: The Arkhive – Meditation No. 1”

Reacties zijn gesloten.